مجله علمی پژوهشی

زمینه و هدف: گرلین اعمال شناخته شده متعددی دارد. یکی از نقش‌های جدید آن اثر ضد آپوپتوزی می‌باشد. اما این اثر گرلین در آپوپتوز احتمالی القا شده توسط هیپوکسی محیطی در بافت ریه موجود زنده بررسی نشده است. هدف از این مطالعه بررسی اثر تیمار با گرلین بر میزان نسبت Bax/Bcl-2 به عنوان شاخص رخداد آپوپتوز در بافت‌های ریه موش‌های صحرایی نگهداری شده در هیپوکسی مزمن می‌باشد.

روش بررسی: تعداد 24 سر موش‌های صحرایی نر نژاد ویستار به سه گروه کنترل (C)، هیپوکسی (H) و هیپوکسی همراه با گرلین (H+G) تقسیم شدند. القای هیپوکسی در اطاقک حاوی اکسیژن 11درصد به مدت 2 هفته صورت گرفت. در طول مطالعه گروه‌های درمان، تزریق روزانه زیرجلدی سالین و گرلین دریافت نمودند. نسبت بیان ژنی Bax/Bcl-2 توسط Real-Time PCR اندازه‌گیری شد. تغییرات بافت‌شناسی در عروق ریه جدا شده با رنگ آمیزی هماتوکسیلین- ائوزین مورد بررسی قرار گرفت.

یافته‌ها: هیپوکسی مزمن سبب افزایش ضخامت دیواره و کاهش قطر مجرای عروق ریوی گردید و درمان با گرلین این تغییرات را به شرایط نرمال برگرداند. نسبت بیان ژن Bax/Bcl-2 در در بافت‌های ریه‌ی حیوانات هیپوکسیک در مقایسه با گروه کنترل تغییر معنی‌داری نشان نداد و در عین حال درمان با گرلین نیز نتوانست این نسبت را تغییر دهد.

نتیجه‌گیری: هیپوکسی مزمن، علی رغم تغییرات بافتی در عروق ریه الزاما به آسیب سلولی منجر نمی‌شود. درمان با گرلین اگرچه تغییرات بافتی را بهبود می‌بخشد ولی تاثیری بر میزان کلی آسیب بافت ریه نداشت. به نظر می‌رسد مطالعات بیشتری به خصوص در سطح سلول‌های اندوتلیال و عضله‌ی صاف عروق ضروری باشد.