مجله علمی پژوهشی

---

---

---

---

سابقه و هدف: با توجه به مصرف روزانه مقادیر زیادی از داروها جهت کنترل بیماری ها و افزایش طول عمر، توجه افراد به اثرات جانبی این مواد بر سیستم های مختلف بدن معطوف شده است. مترونیدازول به عنوان یکی از داروهای پرمصرف همواره از نظر ایجاد عوارض خاص مورد توجه بوده است. به منظور بررسی اثرات احتمالی این دارو با مقادیر معمولی مصرف آن در انسان بر سیستم تناسلی نر، مطالعه حاضر بر روی موش های صحرایی نر در دانشگاه علوم پزشکی زنجان در سال های 1381 تا 1382 انجام گرفت. مواد و روش ها: این پژوهش به روش تجربی در محیط آزمایشگاهی بر روی 24 موش صحرایی نر بالغ در سه گروه 8 تایی شامل دو گروه تجربی و یک گروه شاهد انجام گرفت. به گروه شاهد به مدت 60 روز آب آشامیدنی معمولی و به گروه اول تجربی روزانه 200 میلی گرم به ازای هر کیلو وزن بدن و به گروه دوم تجربی روزانه 400 میلی گرم به ازای هر کیلو وزن بدن پودر مترونیدازول محلول در آب به مدت 60روز داده شد. در پایان، بعد از بی هوشی موش ها در هر سه گروه، عمل خارج کردن بیضه ها انجام و مقاطع بافتی تهیه شده پس از رنگ آمیزی هماتوکسیلین و ائوزین مورد مطالعه بافت شناسی قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد که در گروه های تجربی وزن بیضه ها کاهش معنی داری را در مقایسه با گروه کنترل نشان داد ((P<0.001. کاهش سلول های دودمان اسپرم در گروه های تجربی نسبت به گروه کنترل معنی دار بود ((P<0.001. کاهش سلول های لیدیگ فقط در گروه دوم تجربی معنی دار بود (P<0.001). تفاوت تعداد سلول های سرتولی در هیچ یک از گروه های تجربی نسبت به گروه کنترل معنی دار نبود.نتیجه گیری و توصیه ها: مترونیدازول بر بافت بیضه تاثیر گذاشته و موجب تضعیف عمل کرد بیضه می شود. از این رو پیشنهاد می شود این دارو با احتیاط بیشتری تجویز شده و در صورت امکان در مردان از داروهای جایگزین استفاده شود.

---

چکیده زمینه و هدف: سفیکسیم یک آنتی بیوتیک باکتریال با طیف گسترده است که توانایی مقابله با پاتوژن‌های گوناگون به ویژه ارگانیسم‌های گرم منفی را دارد. امروزه اکثر پزشکان به‌طور گسترده از سفالوسپورین‌ها، به‌‌ویژه سفیکسیم در درمان بیماری‌های عفونی استفاده می‌کنند. با توجه به اثرات جانبی برخی از آنتی‌بیوتیک‌ها بر دستگاه تولید مثلی، هدف از این تحقیق بررسی اثرات سفیکسیم بر روی بافت بیضه و هورمون‌های محور هیپوفیز- گنادی در موش‌های کوچک آزمایشگاهی است. روش بررسی: در این تحقیق از 18 سرموش سوری نر نژاد Balb/C با سن 12تا16 هفته و وزن تقریبی 5±35 گرم در سه گروه 6 تایی شامل شاهد، حلال و تجربی استفاده شد. گروه تجربی به مدت 10 روز متوالی سفیکسیم با دوز 5/0 گرم بر کیلو‌گرم در حلالی به نام دی متیل سولفوکسید به صورت داخل صفاقی دریافت کرد، گروه حلال در این مدت فقط حلال دارو را دریافت کرد و گروه شاهد ماد‌های دریا‌فت ننمود. موش‌ها پس از وزن کشی کشته شده، میزان هورمون‌ها با روش رادیو ایمنواسی اندازه‌گیری شد. پس از ثابت کردن بافت‌ها در فیکساتیو بوین، مقاطع 5 میکرومتری از بافت بیضه تهیه شد و رنگ آمیزی به روش هماتوکسیلین- ایوزین انجام شد. مقاطع تهیه شده توسط میکروسکوپ نوری مورد مطالعه قرارگرفت. یافته‌‌ها: کاهش معنی‌داری در تعداد سلول‌های اسپرم‌ساز، سرتولی، لایدیگ و همچنین میزان هورمون محرک فولیکولی در گروه تجربی در مقایسه با گروه‌های شاهد و حلال مشاهده شد (01/0P<) و (05/0P<). هورمون دی هیدراپی‌آندروسترون کاهش معنی‌داری در گروه تجربی نسبت به حلال نشان داد (05/0P<). تفاوت معنی‌داری در سایر فاکتورهای مورد مطالعه در بین گروه‌ها مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: کاهش هورمون FSH ممکن است اثرات منفی روی تولید اسپرم و پتانسیل تولید مثلی‌‌ موش نر داشته باشد. از طرفی با کاهش سلول‌های زاینده و کند شدن روند اسپرماتوژنز پیشنهاد می‌‌شود، در تجویز داروی سفیسکیم با احتیاط بیشتری عمل شود.

---

چکیده زمینه و هدف: ایسکمی ریپرفیوژن نقش مهمی در گسترش نوروپاتی‌های مختلف ایفا می‌نماید. در این مطالعه آسیب ناشی از ایسکمی ریپرفیوژن و نقش آمینوگوانیدین در بهبود عملکرد عصب سیاتیک بر اساس شاخص‌های رفتاری، مورد ارزیابی قرار گرفت. روش بررسی: در این مطالعه تجربی تعداد 72 سر موش صحرایی به 12 گروه 6 تایی تقسیم شدند. مدل ایسکمی توسط بستن شریان‌های ایلیاک مشترک راست و شریان رانی با استفاده از تکنیک Slipknot به مدت 3 ساعت ایجاد شد. گروه‌های تحت درمان 24 ساعت پس از ایسکمی 150 میلی‌گرم در کیلو‌گرم آمینوگوانیدین دریافت نمودند. در پایان دوره‌های ریپرفیوژن، عملکرد پای عقبی حیوان با استفاده از شاخص‌های رفتاری بر اساس هماهنگی در قدم زدن، رفلکس سرعتی، گسترش پنجه، حساسیت به نیشگون، موقعیت پا و در مشت گرفتن مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته‌ها: نقایص عملکردی پای عقبی در همه گروه‌های تحت ریپرفیوژن به‌طور معنی‌دار مشهود بود و حداکثر نقایص رفتاری در روز هفتم ریپرفیوژن اتفاق افتاد. مقایسه‌ی نمرات رفتاری در گروه‌های تحت درمان با آمینوگوانیدین و گروه‌های کنترل، بهبود اعمال حرکتی و نیز Time Course بهتر در بهبودی را آشکار نمود. نتیجه گیری: نتایج ما پیشنهاد می‌کند که آمینوگوانیدین یک اثر نوروپروتکتیو در برابر آسیب ناشی از ایسکمی - ریپرفیوژن عصب سیاتیک در موش صحرایی اعمال می‌کند و عملکرد عصب را بر اساس شاخص‌های رفتاری حرکتی بهبود می‌بخشد. تحقیقات بیشتری جهت دستیابی به مکانیزم‌های مسؤول اثر حفاظتی آمینوگوانیدین در برابر ضایعات عصب سیاتیک مورد نیاز می‌باشد.

---

زمینه و هدف: سویه‌های اشریشیاکلی عامل اصلی عفونت مجاری ادراری (UTI) بوده که به گروه بزرگی از اشریشیاکلی‌های بیماری‌زای خارج روده‌ای تعلق دارند. این باکتری‌ها به چهار گروه اصلی فیلوژنتیک B2, B1 ,A و D تقسیم می‌شوند. هدف از مطالعه‌ی حاضرتعیین گروه‌های فیلوژنتیک در اشریشیاکلی اوروپاتوژنیک و کامنسال بود و با توجه به افزایش مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها و افزایش مقاومت دارویی، ارزیابی الگوی مقاومت آنتی‌بیوتیکی سویه‌های اشریشیاکلی و اروپاتوژن جداسازی شده از بیماران مشکوک به عفونت ادراری نیز انجام گرفت.

روش بررسی: در این مطالعه‌ی مقطعی- توصیفی 137 ایزوله‌ی اشریشیاکلی اوروپاتوژن از بیماران مشکوک به عفونت ادراری از بیمارستان‌های زنجان و 50 ایزوله از نمونه‌های مدفوع بالغین سالم جمع‌آوری شد. بعد از تایید ایزوله‌ها با روش‌های بیوشیمیایی و استخراج DNA کل، PCR توسط پرایمرهای اختصاصی برای گروه بندی فیلوژنتیک انجام گرفت. حساسیت آنتی‌میکروبی ایزوله‌های تایید شده اشریشیاکلی اوروپاتوژن (باروش دیسک دیفیوژن)، طبق دستورالعمل  CLSIدربرابر با سیزده آنتی‌بیوتیک انجام گرفت.

یافته‌ها: براساس نتایج به دست آمده از تست مقاومت آنتی‌بیوتیکی بیشترین میزان مقاومت به ترتیب مربوط به آمپی‌سیلین (5/74 درصد) و آزترئونام (1/59 درصد) بود، همچنین کمترین میزان مقاومت دربرابر ایمیپنم (5/1 درصد) و آمیکاسین (9/10 درصد) گزارش شد. ارزیابی PCR گروه‌های فیلوژنتیک سویه‌های اشریشیاکلی اوروپاتوژنیک نشان داد که بیشترین میزان فراوانی مربوط به گروه B2 (15/67درصد) سپسD (17/21 درصد) و A (68/11 درصد) بود و گروه فیلوژنتیک B1 در ایزوله‌های اوروپاتوژنیک مشاهده نشد. در ایزوله‌های اشریشیاکلی کامنسال فراوانی گروه‌ها به ترتیب مربوط به D 52 درصد، B2 24 درصد، A 14 درصد و B1 10درصد بود.

نتیجه گیری: نتایج حاصله نشان داد که درصد فراوانی گروه‌های فیلوژنتیکی B₂  و D در ایزوله‌های اشریشیاکلی اوروپاتوژنیک و کامنسال مورد مطالعه‌ بالا بوده است.